nilalaman
1.
Pasalubong ng Gabi
2.
Habang Hinihintay
Mag-umaga
3.
Magdidilim na Naman at
Ayokong Umuwi
PASALUBONG NG GABI
Ganitong
pagkahulog sa kaniya ang gabi:
Di
mahimbing na túlog o mapangheleng kamay
Ang
siyang dumarating kundi isang aninong
Ang
suyang pasalubong ay dilim ng bangungot,
Mapang-igwas
na tinig, yabag na nambabasag
Sa
nalilinlang niyang sariling pagkabuo.
Bilang
takda sa klase ay nagtangkang bumuo
Ng
isang family tree, at halos buong gabing
Nagpaiyak
sa kanya’ng retratong mulang basag
Na
picture frame ng ama. Nanginginig ang kamay,
Di-matitig-titigan
ang mukha ng bangungot
Na
sinusundan siya; laging isang aninong
Di-kayang
matakasan, madilim na aninong
Sumilip
sa haraya’t unti-unting nabuong
Muli
ngayong sandali at nagsasabangungot
Sa
kanya. Papaanong, tinanong niya sa gabi,
Ang dapat kong haligi ang siya pa
ngang bumasag
Sa akin? Nababasa ng luha
itong kamay,
Pinunit
ang retrato ng poot nitong kamay
Ngunit
hindi mapilas ang dagan ng aninong
Kakabit
ng retrato. Gusto sanang basagin
Ang
kanyang naranasan sa tangkang pagbubuo
Ng
kanyang family tree; na lagpasan ang gabing
Hindi
na babalikan ng ganoong bangungot.
Mali
siya. Narito. Gahasa ng bangungot,
Magaspang
at matigas, mapamilit na kamay
Na
muling dumadalaw sa eternal na gabing
Ayaw
niyang dumating. Pagkat itong aninong
Naiwan
ng may-ari ay muling nabubuo
Sa
pagdalaw ng dilim. At muling mababasag
Ang
lahat ng sa kanya. Wala nang ibabasag
Ang
gayong pagkadurog, ang ganitong bangungot.
Wala
na’ng kanyang ama at di na mabubuo
Ang
hanap niyang paghilom; bumabalik ang kamay
Kahit
wala na’ng dilim, talilis ang aninong
Hinawi
ng umaga. At kaya ngayong gabi,
Muling
manggagahasa ang bangungot, ang kamay
Ng
magaspang na sindak: mabubuo’ng anino
Upang
siya’y basagin sa eternal na gabi.
HABANG HINIHINTAY MAG-UMAGA
Ang
totoo, may kung anong ligayang gustong magsakatawan sa kanya
Sa
tuwing may magpapaabot ng pakikidalamhati sa eskuwela kanina.
Ngunit
pagdiriwang ba iyon sa pagkawala ng demonyo
O
poot na itinatago sa saglit na paghikbi
Kung
kaya’t nagmumukhang dalamhati?
Wala na si Ama. Ngunit batid niya,
hindi iyon ganap na kalaayan.
Hindi
iyon totoong kalayaan. Paano pa
masisingil ang wala na?
Dahil
walang nakaalam kahit na sino, maging ang kanyang ina,
Na
ilang gabi iyong alipi’t gahasa siya ng dilim, ng amoy, ng gaspang.
Walang
katumbas na totoong pasa, galos, o kahit anumang sugat
Na
tulad ng babaw ng mga nasa rabaw ng kanyang katawan
Ang
naroroong nagnanana sa kaloob-looban—ang binhi ng karnalidad
—ginigising
ng dilim gabi-gabi’t ipinaaalala ng malamig na kama,
Ng
inutil na katahimikan na noo’y sinasaliwan ng pigil niyang pag-atungal,
Ng
pagal at libóg na paghingal ng
amang hindi nagsasalita
Sa
tuwing ginagawa iyon sa kanya—siyang naririto ngayon sa kuwarto,
Ginigising
ng kahit na pinakapinong kaluskos. Didilat siyang hinahabol
Ang
hininga at saka aaluhi’t pahihinahunin
ang sarili, wala na siya, wala na
siya.
Ngunit bakit ba ganito pa rin
kabigat ang dilim na dumadagan sa akin?
At
parang biglang pakunwang gagaan iyon sa pagsilip ng liwanag.
Ngunit
para sa kanya, huwad na pangako ang umaga.
MAGDIDILIM NA NAMAN AT AYOKONG UMUWI
Magdidilim
na naman
at
ayokong magbalik
Kung
saan nananahan
Ang
lahat ng ligalig
At
ganap kong pagguho;
Bagay
na di-maalis
Ng
saglit na paglayo
Sa
bahay na madilim
Na
siyang nagtatago
Ng
anino kong lihim
Na
di-kayang masabi
Dahil
gayon kalagim.
Magdidilim
na naman
at
ayokong umuwi
Sa
bahay kong tahanan
Ng
aking pagkasawi,
Para
bang nangungulit
Ang
mga saksing pipi—
Bagay
na nagkikipkip
Ng
mga alaala
Ng
lahat ng pasakit:
Kumot,
unan, at kama;
At
taksil na hinahong
Bimbin
hanggang umagang
Tuluyan ding hahapon
At
muling ring lalago’ng
Dilim
na sasalubong
Sa
saglit na paglayo,
Walang
dalang paghilom
Sa
pag-uwing pagsuko.
lahok sa 2018 Saranggola Blog Awards para sa Tula
No comments:
Post a Comment